Mendeley  

Zotero  

Rahimi Atani S, Bazrafakan K, Raeisi I. A New Method for Reading Architectural Texts Based on the Theory of Intertextuality (Case Study: Al-Qadir Mosque, Iran). CIAUJ 2018; 4 (1) :53-67
URL: http://ciauj-tabriziau.ir/article-1-217-fa.html

خوانش اثر معماری به‌صورت انفرادی و بدون در نظر گرفتن لایه‌های متنیِ مرتبط و مؤثر بر شکل‌گیری آن، یکی از کمبودهای حوزۀ نقد معماری است. نظریۀ بینامتنیت به هنگام مواجهه با آثار، آن‏ها را به صورت شبکه‏‌ای از متون در‏هم‌‏تنیده مورد بررسی قرار می‏‌دهد. این پژوهش با تکیه بر خوانش بینامتنی آثار معماری، روابط عناصر درون‌متنی با برون‌‏متنی و تأثیر آن‌ها در شکل‌گیری معنای کلی اثر معماری را مورد بررسی قرار داده است. در این پژوهش پس از بررسی نظریات نظریه‌‏پردازان بینامتنیت، مدلی برای نقد بینامتنیِ معماری تدوین شده است. سپس مدل ارائه‌‏شده در خوانش مسجد الغدیر مورد آزمون قرار گرفته است. پرسش‌ اصلی که نگارندگان در پی پاسخگویی به آن ‌بوده‌‏اند، بدین قرار است: اثر معماری چگونه مبتنی بر مدل نقد بینامتنی مورد خوانش قرار می‏‌گیرد؟ این پژوهش از گونۀ پژوهش‌های کیفی است که در مرحلۀ جمع‌آوری اطلاعات از روش توصیفی و در مرحلۀ تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از روش استدلال‏ منطقی بهره گرفته است. این تحقیق با تکیه ‌بر نظریۀ بینامتنیت صورت گرفته و در لایه‌های مختلف به بررسی متن مورد نظر (در اینجا اثر معماری) پرداخته است. یافته‌های این پژوهش حاکی از آن است که به‌کارگیری خوانش بینامتنی، از خوانش سطحی آثار معماری جلوگیری می‏‌کند و می‌تواند منجر به درک لایه‌های پنهان معنا شود و در خوانش اثر پارادایم‌های گسترده‌تری را درگیر نماید. ابعاد گوناگون معنایی در آثار معماری، در روابط بینامتنی به‌وسیلۀ تعدد لایه‌های مختلف در درون خویش در دو محور عمودی (درزمانی) نظامِ نشانگی درون آن و محور افقی (هم‏زمانی) نظام رمزگانی‌ آن، حاصل می‌شود.