پیاده­ محوری، طبیعی­ ترین شکل جابجایی شهروندان در خیابان ­های شهری است. حرکت پیاده مهم­ترین امکان برای مشاهده خیابان­هاست و پیاده­ مداری در خیابان­ ها دارای هویت فضایی، احساس تعلق و دریافت کیفیت ­های فضای شهری است. هدف پژوهش حاضر بررسی قابلیت فضای شهری در پیاده ­راه اسفریس در شهر اردبیل به عنوان یک مسیر پیاده­ مدار است. معیارهای مؤثر در این رابطه با تحلیل کیفیت فضایی مسیر مشخص می­ شوند. در همین راستا با گزینش سیاست مناسب برای ارتقای جایگاه عابران پیاده در سطح شهر و کاهش تسلط اتومبیل در بافت تاریخی شیخ صفی اردبیل سعی شده تا با بررسی کیفیت و ویژگی­ های فضایی موجود، قابلیت تبدیل مسیر پیاده ­راه اسفریس به محوری پیاده­ مدار(تقلیل تردد خودروهای شخصی نه حذف کامل آن­ها)پرداخته شود. بدین منظور پس از معرفی بافت تاریخی شیخ صفی و محور مورد مطالعه، کیفیت پیاده ­راه اسفریس به کمک مطالعات اسنادی و با روش پیمایشی(تهیه و تکمیل پرسشنامه توسط 383 نفر از عابران و شهروندان) مورد سنجش و ارزیابی قرار گرفته است. نتایج تحقیق نشان می­ دهد که تأثیرات طراحی و اجرای پیاده­ راه اسفریس بر کیفیت زندگی شهری و کیفیت فضایی در برخی ابعاد و زمینه­ ها همچون دسترسی، زیبایی­ شناختی، نمای شهری، کف ­سازی، مبلمان شهری و مقیاس انسانی و ... مناسب بوده است. اما علیرغم اذعان عابران به تغییرات مطلوب بعد از ساماندهی محور به­ عنوان پیاده ­راه، اغلب پاسخ­دهنده ها بر تغییرات منفی پیش ­آمده پس از اجرای طرح نیز تأکید داشته ­اند. در نهایت پیشنهاد می ­شود پیاده ­راه اسفریس بار دیگر با دید انتقادی، ساماندهی شده و نقاط ضعف موجود در جهت ارتقای کیفیت مسیر به منظور رضایتمندی عابران و شهروندان مرتفع گردد.