ساختار واژه‌ای پیچیده است که با معانی مختلفی به کار می‌رود. در این مقاله تلاش شده با بررسی ریشه­ شناختی و تاریخ تحول مفهوم ساختار، معانی و کاربردهای آن در حوزه مطالعات شهری شناسایی و بر اساس آن در چگونگی شناسایی ساختار شهر ایرانی در پیش از دوره مدرن بحث شده و نمونه ­ای از کاربرد آن در شناسایی ساختار اصلی شهر تهران در درون حصار طهماسبی نشان داده شود.

این بررسی نشان می‌دهد که در معماری و شهرسازی زیست همزمان ساختار با معانی مختلف، سبب چندگانگی مفهوم آن شده است؛ هرچند معماران و شهرسازان مدرن آن را چنان به کار می­برند که به نظر می­ رسد دلالت بر چیزی می­کند. چنین چیزی در مطالعات مربوط به ساختار کالبدی ـ فضایی و به ویژه در قالب مفهوم ساختار اصلی شهر در سالیان گذشته مورد نظر بوده و هست. چنین ساختاری نه تنها در شهر معاصر بلکه در شهرهای پیش از دوران مدرن ایران نیز جستجو شده است. شناسایی چنین ساختاری با استفاده از تحلیل ساختار فضایی که ترکیبی از رویکردهای گونه­ شناسانه، ریخت­ شناسانه و معناشناسانه است و مفاهیم مختلف ساختار را(چنان که در حوزه­ های مختلف مطرح شده) در خود می­ گنجاند می­تواند بخش اصلی شهر را معین سازد که شالوده نمادین و بخش پایدار آن را تشکیل داده و بخش­ های دیگر شهر از آن تبعیت می­ کنند و به این ترتیب شکل شهر را مشخص کند. چنین رویکردی نشان می‌دهد که صورت ثابت ساختار اصلی شهر ایرانی ـ اسلامی(چنان که در مطالعات پیشین مطرح شده)، واقعیت ساختار شهر ایرانی را در همه دوره‌ها و به ویژه دوره‌های متأخر(صفویه و قاجاریه) نشان نمی‌‌دهد.

ضمناً در ترکیب تحلیل فضایی با ساختار معنایی می‌توان ساختارهای دیگری را در شهر ایرانی قبل از دوره مدرن جستجو کرد که متمایز از ساختار اصلی آن است.