محله­های سکونتی و به طور شاخص محله­های تاریخی که نقشی مبنایی را در شهرهای مختلف ایران ایفا می­نمایند، امروزه تحت تأثیر سیاست­ها و برنامه­ریزی­های غیر اصولی قرار گرفته­اند و مسأله پایداری این محله­ها بیش از پیش با توجه به نقصان­های کالبدی- اجتماعی پدید آمده مورد توجه می­باشد. به­منظور دستیابی به پایداری در محله­های تاریخی می­توان رویکرد بازآفرینی را مطرح نمود که همواره وجه باززنده­سازی و معاصرسازی را مورد توجه قرار می­دهد. هدف از پژوهش حاضر ارزیابی و اولویت­بندی مؤلفه­های بازآفرینی در محله­های تاریخی شهر شیراز از منظر متخصصان حرفه­ای و دانشگاهی حوزه شهرسازی و معماری به منظور دستیابی به راهکار­ها و راهبردهای طراحی و برنامه­ریزی در جهت ارتقای کیفیت محیط در محله­های تاریخی می­باشد. رویکرد پژوهش حاضر کمی و از منظر هدف کاربردی می­باشد به­منظور تحلیل داده­های گردآوری شده از روش­های تصمیم­گیری چند شاخصه دیمتل و فرآیند تحلیل شبکه استفاده شده است. یافته­های حاصل از این پژوهش بیان­گر آن است که مؤلفه اقتصادی به همراه دو شاخص؛ الف) اقتصاد محلی و ب) ایجاد شغل دارای اولویت نخست و مؤلفه­ کالبدی و ج) شاخص توسعه تراکم، اهمیت نسبی کمتری در بازآفرینی محله­های تاریخی شهر شیراز دارند. در انتهای پژوهش نیز بر پایه یافته­ها، راهکار و راهبردهای برنامه­ریزی و طراحی به صورت کاربردی در سه بُعد؛ الف) اقتصادی؛ ب) اجتماعی و ج) کالبدی جهت به­کارگیری توسط تصمیم­گیرندگان شهری پیشنهاد شده است.